Jak podjąć decyzję o terapii?

Jak podjąć decyzję o terapii?

Decyzja o rozpoczęciu terapii to pierwszy krok na drodze do zdrowienia, ale dla wielu osób, zwłaszcza tych zmagających się z uzależnieniem, jest to krok niezwykle trudny. Moment, w którym ktoś zdecyduje się poprosić o pomoc, często wiąże się z wieloma barierami – emocjonalnymi, społecznymi, a nawet fizycznymi. Warto jednak podkreślić, że podjęcie tej decyzji to akt ogromnej odwagi i determinacji. Niestety z moich doświadczeń osobistych i zawodowych wynika, że nikt nie przychodzi do terapii z własnej woli, mimo że wielu tak myśli i mówi. Decyzje podejmuje tylko w sytuacji, gdy nie mam innego wyjścia. To znaczy mam — psychiatryk, więzienie, lub śmierć.

„Nie wystarczy przystawić „pistoletu” do głowy, trzeba jeszcze przekonać człowieka o tym, że „pocisk” już leci. Wtedy być może podejmie decyzję, jednak pewności nie ma”

Robert Banasiewicz

Dlaczego ta decyzja jest taka ważna?

Uzależnienie przejmuje pełną kontrolę nad życiem człowieka. Z biegiem czasu osoba uzależniona może czuć, że traci nad sobą panowanie, a jej życie zaczyna się kręcić tylko wokół substancji lub zachowania. Wielu ludzi w tej sytuacji zmaga się z poczuciem bezradności, strachu i wstydu. Często wstyd przed przyznaniem się do problemu oraz strach przed oceną innych są głównymi przeszkodami w podjęciu terapii.

Kiedy myślę o decyzji, którą ja musiałem podjąć, to widzę potworną siłę zaburzenia. Jeśli myślisz szanowny czytelniku, że miałem jasny umysł i świadomość destrukcji mojego życia, to jesteś „w mylnym błędzie”. Nic z tych rzeczy. Zwyczajnie, zgodnie z tym, co pisałem wyżej miałem wybór pomiędzy więzieniem lub leczenie. Nie było wewnętrznej walki, lęków i wątpliwości, kluczowe okazało się prawo. Oczywiście pomogło w tym to, że byłem głodny i wyniszczony, ale strach przed więzieniem był kluczowy.

Kiedy jest właściwy moment?

Dla wielu osób moment podjęcia decyzji o terapii następuje, kiedy substancja bądź zachowanie niszczy ich życie – nie ma relacji z bliskimi, nie ma pracy, zdrowie znajduje się na ostatniej prostej. Oczywiście bywają jakieś nagłe przebudzenia, jakieś dramatyczne zdarzenia, powodujące otrzeźwienie jednak najczęściej jest to długi proces, w którym powoli zdaję sobie sprawę, że nie jestem  w stanie dłużej radzić sobie samodzielnie.

Nie ma jednak jednego „idealnego” momentu na terapię. Ja nie znam. Chyba każda chwila, w której ktoś zda sobie sprawę, że potrzebuje pomocy, jest odpowiednim momentem, by rozpocząć ten proces. Od długiego czasu własnej destrukcji wiedziałem, co powinienem zrobić, wiedziałem także jak powinienem to zrobić, znałem miejsca i ludzi. Ale ciągle myślałem: „może innym razem”.

Przeszkody w podjęciu decyzji

Na mojej drodze do zdrowienia musiałem pokonać wiele przeszkód. Jednak najsilniejszy był lęk.

1. Lęk przed zmianą
Uzależnienie, mimo że destrukcyjne, staje się swoistą strefą komfortu. Z czasem przyzwyczaiłem się do chaosu, który opanował moje życie, a myśl o zmianie tego stanu budził przerażenie. Lęk przed tym, co nieznane – co stanie się po terapii, jak będzie wyglądało życie bez nałogu – to jedna z najtrudniejszych emocji, z którą trzeba się zmierzyć.

2. Wstyd
Dla wielu osób uzależnienie wiąże się z poczuciem ogromnego wstydu. Boją się przyznać do problemu – przed sobą, przed rodziną, przed terapeutą. Ten wstyd często sprawia, że osoby uzależnione ukrywają swój problem przez wiele lat, co tylko pogłębia ich cierpienie.

3. Brak wiary w sukces
W moim przypadku jedną z największych przeszkód była niewiara w to, że terapia może mi pomóc. Wydawało mi się, że mój problem jest zbyt skomplikowany, że nikt nie jest w stanie mnie zrozumieć. To przerośnięte ego mi podpowiadało, że jeszcze nie wymyślono metody dla mnie. Bo to ja byłem, a ja byłem Bogiem.

4. Lęk przed utratą kontroli
Decyzja o terapii wymaga przyznania się do tego, że nie panuję nad sytuacją – że moje życie wymknęło mi się spod kontroli. To wyznanie jest trudne, bo przez lata starałem się udawać, że wszystko jest w porządku, że mam wszystko pod kontrolą. Terapia wymaga oddania tej kontroli,  to budzi lęk.

5. Strach przed oceną innych
Bardzo często osoby uzależnione obawiają się, jak zareaguje ich otoczenie na fakt, że potrzebują terapii. Strach przed oceną, przed byciem postrzeganym jako „słaby” czy „problemowy” może stanowić poważną przeszkodę. Warto jednak pamiętać, że decyzja o terapii to dowód ogromnej siły, a nie słabości.

Jak zatem podjąć tę decyzję?

Decyzja o terapii to krok, który wymaga odwagi, ale przede wszystkim uczciwości wobec siebie. Oto kilka wskazówek, które mogą pomóc podjąć tę decyzję:

1. Przyznaj, że masz problem
Wiem, że łatwo powiedzieć. Ale jeśli kiedykolwiek zastanawiałeś się, czy Twoje picie jest normalne, to oznacza, że nie jest normalne. Albowiem ludzie pijący normalnie nie zastanawiają się, czy piją normalnie. Pierwszym krokiem jest zawsze uznanie, że istnieje problem, z którym nie jesteś w stanie sobie poradzić. Bez tego świadomość uzależnienia pozostanie na etapie wypierania i zaprzeczania. Przyznanie się do problemu to moment, w którym możesz zacząć szukać rozwiązań.

2. Znajdź odpowiednie wsparcie
Kiedy podjąłem decyzję o terapii, szukałem wsparcia wśród bliskich. To oni pomogli mi zrozumieć, że nie jestem sam, że mogę liczyć na pomoc. Wsparcie bliskich osób może dać Ci siłę, abyś mógł zrobić ten pierwszy krok.

3. Nie czekaj na „lepszy” moment
Zawsze będzie coś, co odwleka decyzję o terapii – praca, zobowiązania, strach przed nieznanym. Ale im dłużej zwlekasz, tym trudniej będzie podjąć decyzję. Każdy moment jest odpowiedni, aby zacząć dbać o swoje zdrowie.

4. Skontaktuj się z profesjonalistą
Rozmowa z terapeutą może pomóc w zrozumieniu, jakie korzyści przyniesie terapia. Często wystarczy jeden telefon lub jedno spotkanie, aby zacząć proces zdrowienia.

5. Zaufaj procesowi
Terapia to proces – to nie jest natychmiastowe rozwiązanie problemów, ale długotrwała praca nad sobą. Warto zrozumieć, że każdy dzień w terapii to krok w stronę lepszego życia.

Co może dać terapia?

Decyzja o terapii otwiera drzwi do zdrowienia. Terapia daje narzędzia, które pomagają w radzeniu sobie z emocjami, z nałogiem, z przeszłością. To proces, który wymaga zaangażowania, ale daje także możliwość odkrycia siebie na nowo.

W domu-REHAB codziennie spotykam osoby, które podjęły decyzję o terapii i zaczynają swoją podróż ku zdrowieniu. Widzę, jak terapia pozwala im zrozumieć, że nałóg to nie ich tożsamość, że mają w sobie siłę, aby się zmienić. Widzę też, jak ta decyzja zmienia nie tylko ich życie, ale także życie ich bliskich.

Podsumowanie

Podjęcie decyzji o terapii to pierwszy, najważniejszy krok na drodze do zdrowienia. Jest to moment, w którym decyduję, czy chcę walczyć o siebie, czy chcę dłużej być zakładnikiem własnych obsesji. To akt odwagi, wymagający zmierzenia się z własnymi lękami, wstydem i poczuciem bezradności.

Jeśli zastanawiasz się nad terapią, pamiętaj, że każdy moment jest odpowiedni, by podjąć decyzję. Nie jesteś sam – wsparcie terapeutyczne, grupy wsparcia i bliskich może być kluczowe w Twoim procesie zdrowienia. Zacznij od pierwszego kroku – przyznania, że masz problem, i zaufania, że terapia może pomóc Ci go rozwiązać. To decyzja, która może zmienić Twoje życie.

Pozdrawiam. Robert Banasiewicz. Ośrodek terapii uzależnień dom-REHAB.

---

 

Samopolecajki

W tym miejscu kilka moich samopolecajek:

Napisz komentarz, żeby artykuły mogły żyć sobie życiem pełnym i nieustającym. Przewiń stronę i wpisz w okienku.

Dopisz się do newslettera, żebyś mógł otrzymywać nowe teksty, zanim inni o nich się dowiedzą. Niczego nie przegapisz. Przewiń stronę i dodaj swój e-mail do newslettera.

Wejdź na patronite.pl i zostań Patronem. Wiele moich projektów uda mi się realizować dzięki wsparciu ludzi. Wystarczy kliknąć baner poniżej.

A jeśli spodobało Ci się to, co napisałem i masz chęć postawić mi kawę bądź kawałek pizzy, nie powstrzymuj tej głębokiej potrzeby. Będzie mi także bardzo miło, jeśli zwyczajnie przybijesz piątkę.  Kliknij przycisk Suppi.

Udostępnij ten tekst w swoich mediach społecznościowych.